Decyzja o drugim dziecku jest jak pisanie pracy magisterskiej po zakończeniu studiów. Im dłużej odwlekasz, tym trudniej będzie Ci się za to zabrać, a jest szansa, że odwleczesz na „wieczne nigdy”. Kierując się tą logiką, postanowiliśmy iść za ciosem i zdecydowaliśmy się na drugie dziecko, gdy pierworodny miał 10 miesięcy.
Odkąd prowadzę bloga dostałam od Was już wiele pytań jak to jest mieć dzieci z tak małą różnicą wieku (20 miesięcy). Widząc jakie zainteresowanie budzi ten temat, postanowiłam Wam opisać moje doświadczenia. W ostatnim czasie obserwuje pewnego rodzaju trend, jeśli tak to można nazwać, posiadania dzieci z małą różnicą wieku. Rozumiejąc logikę myślenia innych rodziców, sama zdecydowałam się na taki krok. Czy to był dobry pomysł?
Co nam mówili?
Ze wszystkich stron słyszałam komentarze na temat niezliczonej ilości plusów związanych z posiadaniem dzieci rok po roku. Będą się razem bawić. Starsze będzie się opiekowało młodszym. Drugie się samo chowa. Jedne pieluchy, wózki, przewijaki. Dwójkę odchowacie i będzie z głowy, czas dla siebie i w ogóle miód malina.
Nic dziwnego, że zachęcona takimi komentarzami zaczęłam rozważać tą opcję. A że z natury jestem dość wnikliwa nie poprzestałam nad opiniami „wszystkich” i postanowiłam jednak zasięgnąć języka u kilku mam, które faktycznie dwójkę małych latorośli posiadają. Tu już takich zachwytów nie słyszałam. Raczej komentarze w stylu „pierwsze 2 lata to cyrk i jazda na kółkach, ale potem już jest z górki”. Jazda..hm pomyślałam, coś dla nas, no bo kto da radę jak nie my? Dwójkę odchowamy z tego najgorszego wieku, a potem świat jest nasz. A pierwsze 2 lata szybko przelecą, przecież nie może być tak źle? Otóż może.
Co przemawiało na plus?
Kryterium więzi. Mówi się, że im mniejsza różnica wieku, tym większe prawdopodobieństwo, że dzieciaki będą miały dobry kontakt. Będą zżyte, starsze będzie się opiekować młodym i w ogóle będą stać za sobą murem.
Kryterium ekonomiczne. Decydując się szybko na drugie dziecko masz w domu większość potrzebnych gadżetów. Wózek, przewijak, nianię elektroniczną, bujaczek, fotelik samochodowy, ciuchy itp. To jest naprawdę duża oszczędność. Ponadto kobieta zachodząca w jedną ciążę po drugiej ma prawo do kolejnego urlopu macierzyńskiego u pracodawcy.
Kryterium jakościowe. Myślimy sobie tak „jedne pieluchy, nieprzespane nocki i choróbska, ale za to potem bajlando”. Generalnie chodzi o to, że wolimy trochę „pocierpieć” przez pewien czas, żeby potem cieszyć się większą wolnością, gdy dzieci trochę podrosną. Ja sama wiedząc już co to znaczy chodzenie na rzęsach po 2 godzinach snu, ząbkowanie, etap „tylko na rączkach” zastanawiałam się, czy za kilka lat będzie mi się chciało znowu przechodzić przez to ponownie i ładować się w pieluchy…
Kryterium wieku. Im człowiek starszy, tym ma mniej sił. Wiadomo. Ale chodzi o coś jeszcze. O plan na dzieci. My wiedzieliśmy, że chcemy co najmniej dwójkę. Rodząc Grzesia miałam 27 lat. Wiedziałam, że raczej mogę spokojnie odczekać i zdecydować się na drugie po 30-stce. Ale co, gdy kiedyś nam przyjdzie do głowy pomysł trzeciego dziecka? Może się okazać, że już nie ma na to czasu… Poza tym ja, jak to ja, młode dziewczę :-), natomiast Luk jest ode mnie 7 lat starszy. Nie chciałam, żeby zostawał tatą po 40-stce. Nie to, żebym miała coś przeciwko 40-letnim tatusiom, ale uważam, że gdy ma się wybór, nie ma na co czekać.
Kryterium kariery. Pracowałam w sektorze prywatnym i nie ma co się czarować. Wiem jak się patrzy na młode bezdzietne kobiety lub mężatki z jednym dzieckiem. Z punktu widzenia szumnie nazwanej „kariery” kobiety korzystniej jest zrobić sobie jedną kilkuletnią przerwę na dzieci, niż wracać na rok, dwa do pracy i znowu odchodzić. Pracodawcy nie są w ciemię bici i raczej nie dają takim kobietom wielkich szans rozwoju…
Co przemawiało na minus?
Wspomniany cyrk na kółkach przez pierwsze 2 lata. Ale co tam.
Jak jest faktycznie?
Ponoć posiadanie dzieci z małą różnicą wieku ma wiele plusów. Z tymże ja ich na razie nie widzę. No prawie. Jedyne co jest na plus, póki co, to łatwiejsze chowanie drugiego dziecka. Już tak nie przejmuję się płaczem, marudzeniem, katarkiem. Jestem na bieżąco z tym jak zachowuje się mały człowiek i co jest raczej w normie, a co nie. Nie przejmuje się, albo raczej nie mam czasu się przejmować. Ponadto zaczynam powoli dostrzegać budowanie się więzi między dzieciakami. Ula jest już w takim okresie, że nie chce leżeć sama na macie edukacyjnej, chce być zabawiania, potrzebuje bodźców. Latający dookoła Grześ, bawiący się co chwilę inną zabawką dostarcza jej tych bodźców. Dzieciaki reagują na siebie fantastycznie, uśmiechają się do siebie. Serce rośnie jak Grześ pokazuje Ulce zabawki, czesze jej włosy, głaska po nóżce. I…to by było na tyle z plusów 🙂
Jak więc wygląda ta ciemniejsza strona mocy? Cyrk na kółkach to mało powiedziane.
Zazdrość starszaka. Wiem, że Internet jest pełen poradników pt. „jak przygotować starsze dziecko na pojawienie się młodszego”. Może to i działa.. w przypadku nieco starszych dzieci, a nie półtoraroczniaka, który nie ogarnia jeszcze tak abstrakcyjnych tematów jak „ciąża”, „rodzeństwo”, „siostrzyczka”. Uprzedzałam, tłumaczyłam, pokazywałam brzuch, czytałam książeczki, włączałam do opieki. Nie uniknęłam jednak ogromnej zazdrości. Nie o siostrę. Ale o mnie. Myszek raczej nigdy nie był typem synusia mamusi, kurczowo trzymającego się spódnicy. Teraz jest. Przez pierwszy miesiąc nerwowo reagował praktycznie za każdym razem, gdy brałam/trzymałam/karmiłam Ulę, czyli…prawie cały czas. Wchodził na kolana, ciągnął za rękę, dobierał się do drugiego cycka, mimo, że już nie jest karmiony piersią 🙂 Największym wyzwaniem okazało się usypianie Uli, która zdecydowanie preferuje grobową ciszę. Grześ natomiast, gdy tylko prosiłam go o ciche zachowanie, bo usypiam siostrzyczkę, rzucał zabawkami, tupał, krzyczał. Mała przez to była nerwowa i w ogóle nie spała lub wybudzała się co 10 minut. I tak w kółko. Sen starszaka też na tym ucierpiał. Przed pojawieniem się Uli na świecie przesypiał już całe noce w swoim łóżku, w swoim pokoju, budził się sporadycznie. Gdy na świecie zawitała siostrzyczka zaczął się budzić w środku nocy, czasem po 2-3 razy z krzykiem i przybiegać do nas do pokoju. Gdy zobaczył Ulę przy cycku leżącą ze mną w łóżku, dostawał wręcz spazmów. Podczas gdy w pierwszych tygodniach myślałam, że to minie, teraz (Ula ma zaraz pół roku) przeżywamy drugą falę zazdrości. Budzi się w nocy i płacze tak długo, dopóki nie przyjdzie mama. W ciągu dnia nie odstępuje mnie na krok. Chętny do tej pory na wychodzenie na dwór z tatą, nie chce się nigdzie ruszyć, gdy widzi, że ja zostaję z Ulą. Musimy go przechytrzać np. ja odprowadzam go do drzwi, zajmujemy go jakąś zabawką, potem znikam, tak by się nie spostrzegł 🙂 Mama musi ubrać, nakarmić, nie tata, mama! Bo mama! I basta!
Wyrzuty sumienia. Ile się napłakałam przez pierwszy miesiąc z powodów wyrzutów sumienia, że starszak czuje się przeze mnie odepchnięty wiem tylko ja. Zastanawiałam się czy cały ten okres adaptacji do nowej sytuacji rodzinnej jest trudniejszy dla niego czy dla mnie. Przed pojawieniem się na świecie Ulki byłam cała dla niego. Spędzałam z nim większość czasu. Nagle pojawiła się mała Istotka, która przewróciła nasze życie do góry nogami. Zanim udało mi się w miarę poukładać opiekę nad dwójką naraz bardzo często wyręczał mnie mąż albo teściowie, którzy się opiekowali starszakiem. Było mi choć trochę lżej, a równocześnie strasznie przykro. Tęskniłam za nim i ilekroć widziałam jego zazdrość o mnie nękały mną wyrzuty sumienia, że nasz czas sam-na-sam bezpowrotnie się skończył.
Krytyczny okres. Myślę, że największym problem przy tej różnicy wieku jest to, że gdy rodzi się młodsze dziecko, starsze wchodzi w jeden z najtrudniejszych okresów, czyli 1,5-2,5 roku. Dwulatek potrzebuje jeszcze sporej asysty przy wielu czynnościach, trzeba mu przebrać pieluchę, wysmarkać nos, założyć buty, umyć zęby. Wymaga ciągłej uwagi i zabawiania. Na ten czas przypada nauka wielu ważnych czynności, jak odpieluchowanie, samodzielne jedzenie, ubieranie, rezygnacja ze smoczka, butelki itp. Ze smoczkiem na szczęście poradziliśmy sobie bezboleśnie i szybko. Natomiast odpieluchowanie, mając mniejsze dziecko w domu jest…co najmniej logistycznie trudne. Bo jak tu latać za dzieckiem z nocnikiem po każdej oznace, że chce siusiu/kupkę, skoro większość czasu karmisz/przewijasz/lulasz niemowlę? Nie raz karmiąc Ulę, obserwowałam jak na podłogę leci co nieco i..nie mogłam się ruszyć. Cóż, kupa nie zając, nie ucieknie 🙂
Myślę sobie, że posiadanie w domu starszego dziecka, które już jest bardziej samodzielne niż 2 latek ułatwiłoby sprawę, gdyż zajmowanie się na okrągło dwójką maluchów, z których każde wymaga sporej uwagi jest naprawdę wycieńczające. Poza tym każdy rodzic, który kiedykolwiek miał w domu dwulatka, wie jaki to wulkan energii i emocji sam w sobie.. A teraz dodaj sobie do tego niemowlaka w domu.. Wyzwanie logistyczne jest ogromne, gdyż nie zawsze da się pogodzić opiekę nad dwójką bez kolizji. Jak to powiedziała mi kiedyś jedna mama „tego się nie uniknie, czasami jedno płaczę, czasami drugie, musisz wybierać mniejsze zło”. Ponadto trzeba ciągle uważać, gdyż Grześ jeszcze jest na tyle nieporadny, że nie raz zdarzy mu się zrobić siostrze krzywdę. Oczywiście nie robi tego celowo, ale tu ją kopnie, tam się przesunie i usiądzie na jej rękę, tu zawadzi.
Zero czasu dla siebie. Przy jednym dziecku wydawało mi się, że wszystko można pogodzić. Mając „tylko” Myszka zajmowałam się nim, domem, gotowałam, sprzątałam, ale też znajdowałam czas na spotkania ze znajomymi, podróże, ćwiczenia. Nawet będąc w drugiej ciąży robiłam studia podyplomowe i certyfikat językowy. Teraz… Hm.. Znasz to powiedzenie? „Kiedyś wydawało mi się, że jestem zmęczona i niewyspana. A potem miałam dzieci.” No właśnie. Znalezienie dla siebie 30 minut w ciągu dnia to prawdziwe wyzwanie. Do pisania tego tekstu zabierałam się jakieś 10 razy, oczywiście piszę go na raty, i to większości wtedy, kiedy mam „tylko” jedno dziecko pod opieką. Miałam ćwiczyć, rozwijać swoje pasje, czytać książki. Miałam. Zamiast tego cieszę się, gdy uda mi się ubrać w czyste rzeczy, związać włosy w matczyny koczek i umalować rzęsy. Fejsa i artykuły przeglądam przy karmieniu albo siedząc na dywanie, budując setną wieżę z klocków. Nie ćwiczę, nie chodzę do kosmetyczki, maseczkę nakładam raz na 2 miesiące. A gdy już znajdzie się wieczorem chwila dla siebie, mając do wyboru rozwijanie własnych pasji i sen.. hm wybór jest oczywisty 🙂
Zero czasu dla związku. Zawsze byłam zdania, że dziecko to mega wyzwanie dla związku. A dwójka małych dzieci.. związek zabija. Nie no, żartuję 🙂 Fakt jest jednak taki, że znalezienie czasu dla siebie nawzajem w tej codziennej gonitwie graniczy z cudem. Do tej pory był ten czas, podczas gdy dziecko spało lub było pod opieką kogoś innego. Teraz każdy wieczór wygląda niczym horror. Obydwoje latamy za dzieciakami. Karmienie, lulanie, płacz, przebieranie tyłka, zabawka spadła, płacz, kąpanie jednego, drugiego, kropelki, witaminki, zbieranie zabawek, płacz, mleczko, płacz, ktoś potknął się o własne nogi, płacz. Nie mówiąc już o tym, że na co dzień pojawia się dużo nerwów, a wiadomo na kim najłatwiej je wyładować… 5 lat temu w sobotę o 21.30 zabierałam się za picie drinków. Teraz cieszę się, gdy o tej godzinie dzieciaki śpią, a ja wtedy z mocną listą postanowień co zrobię jutro, padam na twarz i też idę spać. Spać hehe dobre sobie, raczej czuwać, bo pobudka co godzinę, dwie murowana, bo jak nie jeden to drugi wyrywa matkę z czeluści nocy.
Powiesz pewnie: „sama chciałaś”. Ano chciałam. Co nie zmienia faktu, że są takie dni, że płaczę i myślę, że nie na to się pisałam. Są takie dni, gdy wstając rano odliczam godziny do wieczora, przecierając piasek z oczu. Są takie dni, gdy w myślach liczę do 10, by nie wybuchnąć. Czasem pragnę „tylko” ciszy i świętego spokoju. Pół dnia bez dzieci. Trzech godzin przespanych pod rząd. Przeczytania artykułu bez wiecznego płaczu lub „mamooo”. Zrobienia obiadu bez ciągnięcia za nogawkę. Wzięcia długiego prysznica, nałożenia odżywki i balsamu. Czasami chce mi się wyć i myślę sobie „na co mi to było?”. Mam poczucie, że moje najlepsze lata przelatują mi gdzieś między palcami, że kompletnie utonęłam w pieluchach, kaszkach i bajkach. W imię czego? Tego, żeby za kilkanaście lat dzieci pyskowały mi w twarz? Kłamały i kombinowały. Chodziły na wagary, popalały papierosy po kątach. A potem wyszły z domu i wpadały na obiad raz na miesiąc? Czy to jest tego warte???
W chwilach kryzysowych myślę sobie, że nie jest. I mam ochotę rzucić wszystko, jak to mawiała moja babcia, w pieruny. Nie zakończę tego tekstu optymistycznie pod tytułem „ale oczywiście, że jest warto. Warto dla każdego słodkiego uśmiechu, gołych stópek, zapachu dziecka, oplecionych rączek wokół szyi”. Bo to i pewnie prawda. Ale o tym człowiek przekonuje się, gdy coś mija. Tak niestety jesteśmy skonstruowani, że doceniamy coś po fakcie. Przeczytałam ostatnio fajny komentarz, że z dziećmi rok po roku „było ciężko”, z akcentem na „było”. Więc tak, pewnie za 2 lata zobaczę światło w tunelu i będę z rozrzewnieniem wspominać czas, kiedy moje dzieciaki chodziły w pieluchach. Ale na razie jest cholernie trudno.
Dzieci rok po roku to nie lada wyzwanie , ale jak młodsze ma już rok skończony umie chodzić to na prawdę jest łatwiej. Między moimi chłopcami jest 15 miesięcy jak tak pomyśle że miało by się to powtórzyć to mam dość na samą myśl. Marek ma teraz 2 lata 6 miesięcy a Kuba 1 i 3 miesiące , nie zapomnę o najstarszym który ma lat 8 ;) Powodzenia ;)
Warning: printf(): Too few arguments in /wp-content/themes/aleksandr/inc/comments.php on line 24
| 5 lat ago
Między moimi chłopcami jest 18 mscy różnicy. Jestem dopiero na.początku przeprawy bo młodszy syn nie ma nawet miesiąca ale wygląda to dokładnie tak jak piszesz. Myślałam że wrócę do domu z małym słodkim bobaskiem, nakarmię go przebiorę i już mam czas dla starszego syna, oj jak bardzo się myliłam... Dziękuje za ten tekst, przynajmniej wiem że nie jestem sama no i przede wszystkim, że nie jestem nienormalna :)
Kamila | 5 lat ago
Jasne, że nie jesteś. Tylko niewiele mam ma odwagę mówić o swoich obawach...
kalina | 5 lat ago
U nas 18 miesięcy różnicy. Obecnie młodsza ma 9 miesięcy i może ja jestem szalona ale ja już myślę o trzecim bobasie. Wiadomo nie zawsze jest lekko ale za nic nie zmieniłabym tej różnicy na większa. Dzieciaki już mają silna więź, już sprawdzają zawsze gdzie jest drugie. Już się kłócą i wyrywają sobie zabawki ale z drugiej strony próbują się dzielić i bawić razem. Wyjścia to prawdziwa logistyka ale na szczęście są podwójne wózki i na dłuższe trasy bardzo się przydają. Nie ma idealnej różnicy wieku między dziećmi ale dla mnie półtora roku jest super.
Ania | 4 lata ago
Artykuł ma ponad rok...powiedz mi proszę kiedy zaczyna być trochę lepiej? U nas jest synek ponad 2 lata i synek 6 miesięcy. Jest masakrycznie ciężko, tatę przerasta rodzicielstwo a ja nie mam już siły walczyć o wszystko... To co piszesz to jak pisanie o tym co mamy w domu, dlatego się zastanawiam kiedy będzie przełom, kiedy będzie lepiej...:(
K | 4 lata ago
Teraz z perspektywy czasu stwierdzam, że pierwsze pół roku to był istny cyrk na kółkach. Drugie pół roku, jakoś w miarę ogarniałam, było lepiej, ale bez szał. Ale przełom rzeczywiście nastąpił po roku. Odstawienie córy od cycka, jej większa samodzielność, ale przede wszystkim to, że mogłam ich zostawić na kilka godzin sprawiły, że zaczęłam odzyskiwać siebie- zapisałam się na jakieś zajęcia, poukładałam plan dnia, jako że nastąpiła większa regularność, zadbałam o siebie. Teraz mogę powiedzieć: uf!, nie żałuję! Teraz jest fajnie, dzieciaki się ze sobą bawią, mają wspaniałą relację, zajmują się sobą, drugie dziecko chowa się łatwiej. Ale między innymi po to napisałam tamten artykuł, żeby pamiętać jak wtedy było mi trudno. Więc łączę się z Tobą, przesyłam dobre myśli i mówię: to minie! Dasz radę!
kalina | 4 lata ago
Bardzo Ci dziękuję za tą odpowiedź. Mam nadzieję, że się poprawi zanim oddalimy się od siebie tak, że już nie będzie powrotu. Pozdrawiam Cię serdecznie, wszystkiego dobrego. Ps Bardzo dobry wpis, tak mało się o tym mówi, że jest ciężko w tym słodkim polukrowanym świecie złudzeń.
K | 4 lata ago
Powiedz jak z perspektywy czasu u Ciebie ;)
Marysia | 3 lata ago
Szykuje się wpis :)
kalina | 3 lata ago
Dziękuję za wpis i to pocieszenie powyżej, bo już mi ręce opadały. Różnica wieku 13,5 miesiąca, mamą dwójki maluchów jestem od miesiąca i nie mogę się jeszcze ogarnąć w tym szaleństwie! Starszy synek jest wczesniakiem i od początku drżałam o niego i chuchałam, a młodszego braciszka miał mieć jako wielkie dobrodziejstwo. Tymczasem jest zazdrość i histeria :( i to mnie najbardziej boli, poczucie, że zabrałam mu siebie. Teraz wiem, że nie tylko u nas tak to wygląda. Tylko jak to przeżyć..
Iza | 2 lata ago
U nas 13 msc roznicy, Młodszy ma 3 msc Najgorsze jest zmeczenie przez pobudki nocne. Noc ustawia dzien. Wszystko inne to kwestia organizacji. Pomaga mi mama i maz oczywiscie, ale my mamy wiemy, ze jestesmy ostatnim ogniwem i wiekszosc spada na nas. Kiepsko sobie radze z wyrzutami sumienia w stosunku do starszej corki:( jest taka malutka, mam wrazenie ze zabralam jej dziecinstwo. Przykro mi kiedy mnie omija i leci do taty.... od wrzesnia idzie do zlobka na 4 godziny dziennie, by sie jej nie nudzilo, a ja mogla choc troche spedzic czas tylko z Mlodszym, bo tak jest zdecydowanie wiecej odkladany niz siostra w jego wieku.... Wszystko chaotyczne, jak ten wpis... zyje nadzieja na lepsze😉 Ps podwojny wozek jest super i bramka w kuchni i ogrodek:)
M | 4 lata ago
Zgadzam się. Patrząc z perspektywy czasu, uważam, że nocne pobudki dawały mi (i trochę dają nadal) największy wycisk. Będzie lepiej! Ściskam!
kalina | 4 lata ago
Ciekawe jak poczuja sie dzieci, kiedy zaczna rozumiec co mowisz i poczuja, ze "poplataly" Ci zycie. Zmeczyly Cie. Odebraly "najlepsze lata zycia". Ja to wlasnie slyszalam od mojej mamy, ktora zawsze wszystkim opowiadala, ze tak jej dalam w kosc, ze nie chciala miec wiecej dzieci. Cholernie przykre doswiadczenie, serio. Zycze duzo milosci, empatii i wdziecznosci za zycie i rodzine.
Ajainaczej | 3 lata ago
Droga Czytelniczko. Mój tekst miał na celu opisanie trudnych uczuć i momentów wiążących się z początkami macierzyństwa z dwójką małych dzieci. Moje dzieci niczego mi nie odebrały, są największą wartością mojego życia, co nie zmienia faktu, że pierwsze miesiące z dwoma maluchami były dla mnie trudnym doświadczeniem. Myślę, że pokrzepiłam tym tekstem wiele mam, które się znalazły w podobnej sytuacji. A uczucia moich dzieci w przyszłości to już moje zmartwienie, liczę na to, że będą na tyle inteligentne i wyrozumiałe, że prędzej czy później same zrozumieją, że założenie rodziny, oprócz ferii pozytywnych uczuć, wiąże się też czasami z tymi trudnymi.
kalina | 3 lata ago
Moja mama miała nas czworo, różnica miedzy kolejnymi dziećmi to 13 miesięcy, rok i 8 miesięcy oraz rok i 3 miesiące. Żałuję, że nigdy nie mówiła, że było ciężko. Ukrywała swoje uczucia, nie lubiła rozmawiać o przeszłości. Moja ciąża była pierwsza w moim pokoleniu. Macierzyństwo zaskoczyło mnie tak bardzo, że jestem przerażona myślą o drugim dziecku. Warto z dziećmi romawiać o wszystkim, tylko wyważać słowa. Dziękuję za ten wpis.
Anita4653 | 2 lata ago
Mocno przesadzone Moja roznica wieku to 14miesiecy Mam czas na kawe, dla siebie, dla związku Wszytsko to jedynie wypracowaniw stałych rytualow w ciągu dnia) Polecam macierzyństwo z dziećmi z mala roznica wieku
Pati | 3 lata ago
Ja tam nie widzę ani trochę przesady. U nas różnica 15 miesięcy. Mała ma miesiac w tej chwili. Zależy jakie kto ma dzieci. Moje są obydwoje dosyć trudne. Starszy nie przesypia nocy i potrafi obudzić się na 2-3 godziny, a następnie wstać o 7 rano. Jednocześnie budzą się na jedzenie, jednocześnie chcą iść spać, jednocześnie potrzebują na ręce. Na razie jest w domu mąż. Zostaje z nimi sama tylko na krótko. Nie wyobrażam sobie co będzie dalej. Mam nadzieję że jakoś ogarnę
marcela_26 | 3 lata ago
Warto się jednak pocieszać tym, że z czasem jest coraz lepiej :) Życzę wytrwałości!
kalina | 3 lata ago
Może kogoś pocieszę - jest coraz lepiej. Już trochę śpimy, a dzięki temu wszystko staje się łatwiejsze. Nadal nie mam na nic czasu i nadal, mimo pomocy, jest bardzo trudno wszystko ogarnąć i znieść te płaczki, ale poprawa jest znaczna. Piękne jest to, że dzieciaki próbują się ze sobą bawić i widać, że bardzo się kochają. Starszy syn przychodzi do siostry i ją całuje i przytula, i wtedy wiem, że było warto ;) zostało nam jeszcze 8 zębów u Starszaka- może przeżyjemy ;) tyle tylko, że Mała już też ząbkuje...
Marcela | 3 lata ago
Dobry tekst :) nie rozumiem dlaczego kobiety boją się/wstydzą?? mówić jak jest naprawdę. Dzieci to ogrom pracy i czasami człowiek po prostu ma dość. Myślę że to ocenianie i porównywanie jest tego przyczyną. Ma już pół roku i jeszcze samo nie siedzi, ma rok i nie chodzi, nie przesypia całej nocy??? Na pewno matka sobie nie radzi... zamiast się wspierać i dodać otuchy tylko się dolujemy i wpędzamy w poczucie winy. Przecież wszystkie inne mamy dają radę A ich dzieci to aniołki :)
Magdalena | 3 lata ago
Niestety w naszej kulturze często oceniamy matki po ich wyborach - czy karmi czy nie karmi, czy nosi, czy lula, co daje do jedzenia itp. To rodzi porównania i presję bycia tą, to wszystko robi najlepiej. Tylko co znaczy najlepiej? Poza tym mówienie o tym co jest trudne jest passe w dobie instagrama i pokazywania idealnego życia...
kalina | 3 lata ago
Mam to samo czasami chciało by się uciec ale jak już się uspokoją i przytulą to jest super
Aga | 3 lata ago
Witam serdecznie u mnkysynek ma prawie dwa lata Córka zaczynay5 ms Zdecydowaliśmy się na dwójkę bo tego chcieliśmy Dzieci to dar na który noe każdy może sobie pozwolić My bardzo sie cieszymy z naszych pociech ale nie ukrywam tego ze jest dość ciężko, nie mówię, że co dzień ale jest to prawda Każde dziecko pptrzebuje dużo iwagi czy te co ma dwa lata czy te co ma miesiac czy więcej Tak właśnie wyglada nasze życie codzienne jak tu (mamy) która opisuje swoje, dokładnie jest podobnie z tym ze juz nie budze sie co dwie godziny Córka przesypia noce, budzi sie tylko do cyca ale spi dalej, wieczór gdy przychodzi mamy role podzielone mąż zajmuje sie synem a ja zajmuje sie córeczka mala jest na piersi Maly zaakceptował siostrę choć wiadoma sprawa trzeba zawsze uważać bo nie wiesz co malemu za chwilę przyjdzie na myśli 🤭🤭😆jest ciezko i nie można sie tego wstydzić to jak mama z bloga opisuje to jest życie codzienne Związek mazy&zona Napewno nie ma tego co było przed Smutne ale prawdziwe 😔 Dzieci to najceniejsze co może nas spotkać Bezwarunkowa miłość matki do dzieci/dzieci do matki trzeba to przejść by zrozumieć Czas dla siebie 😆😆😆😆😆😆😆😆 Mama zawsze moja mi powtarza -ale sie zaniedbałaś, nie byłaś taka 😯🤭🤭🤭😔ma rację Od kad mam dzieci nie czuje sie sobą Dziękuję za to ze ich mam ale czas by sie za siebie wziasc ale kiedy 🤔🤔
😘 Witam wszystkie mamy | 3 lata ago
W pełni zgadzam się z artykułem różnica pomiędzy synem a córka 13 miesięcy teraz córka ma 3,5 miesiąca i to istny hardcore. Nie ma czasu nic na bieżącą robic. Niektóre mamy mówią że na wszystko mają czas chyba złote dzieci ;) bo mój mąż pracuje na zmiany często kąpiele ich usypianie jednego w pokoju potem drugiego jest ciężkie. Plus brak pomocy rodziny to już wgl. Oby było już tylko lepiej.
Mazakin | 2 lata ago
Dziękuję, dziękuję za ten tekst! Jakoś nie mogłam do tej pory trafić na cokolwiek podobnego, wszystko, co czytałam, opisuje macierzyństwo rok po roku w samych superlatywach i już zaczęłam się zadręczać, że jestem beznadziejną matką. Ten wpis czytałam na zmianę ze śmiechem i łzami, podobnie jak komentarze pod nim. O wyrzutach sumienia w obec pierwszego dziecka, które zabijają we mnie całą radość, o zazdrości, o łzach i mieniu dość. Nawet nie wyglądam czasu, gdy "będzie lepiej", mój mózg ogranicza się do "tu i teraz jest do dupy i jak choć trochę to poprawić". Kusi mnie, żeby poradzić się psychologa, zanim stoczę się mentalnie w jakąś czarną dziurę. A przecież wiedziałam, że będzie ciężko. Tylko że nie wiedziałam, że aż tak...
Kasia | 2 lata ago
Jestem w tym miejscu teraz. Niespełna miesięczny bobas i 1.5roczne dziecko bardzo wymagające. Druga ciąża nie była planowana, tak wyszło;). Też myślałam że oj będzie ciężko ale damy radę... Eh. Każdy dzień to walka o przetrwanie i o to żeby czas jak najszybciej upłynął. Żyje myślą, że kiedyś będzie lepiej, bo teraz to istny hardkor. Próbujemy rytuałów, ale mając dziecko HNB to nie takie proste. Starszak domaga się ciągłej uwagi i noszenia na rękach, przytulania. Płacze dużo więcej niż przed pojawieniem się rodzeństwa, to wręcz krzyk a nie płacz a mi serce się kraja jak to widzę. Mam wrażenie bycia w ciągłej depresji, oby minęło...
Benia | 1 rok ago
Strasznie mi przykro :( Przytulam <3 Wszystko przejdzie....
kalina | 1 rok ago
Jak bym czytała o sobie. Urodziłam drugiego syna dokładnie po 17 miesiącach. Teraz mały ma 2 miesiące i zaczyna się delikatnie poprawiać. Ja n szczęście mieszkam z teściową, która bardzo mi pomaga, no i możliwie jak najbardziej angażuje męża, np. w nocy do starszego wstaje mąż. I tak samo jak Ty , już tysiąc razy powtarzałam sobie, ze wcale tego nie chciałam, że nie tak miało być i często czuję, że nie radzę sobie bo coś jest ze mną nie tak, mam tylko dwoje dzieci i sobie nie radzę, a moja mama miała pięcioro... no tak ale jakim kosztem. Pragnę mieć w przyszłości trzecie dziecko, ale tym razem odczekam 3 lata. Dziękuję za ten wpis.
Maryla | 1 rok ago